Mijn hele systeem is aan het wennen aan 2018 op het moment. 2018 voelt voor mij als de energie waarin het allemaal wel kan wat voorheen nog te zwaar, te moeilijk of te ver af leek. De energie voelt lichter, het onmogelijke is mogelijk dit jaar.

En daar heb ik in mijn celletjes nog wel wat weerstand op zitten merk ik. En angst. Jemig wat een angst. In mijn cellen zit nog een andere overtuiging opgeslagen, namelijk dat het niet veilig is om alles te hebben en meer. Om volledig in liefde te zijn, om me elke dag te openen voor een grotere Liefde. Om het onmogelijke toe te staan en te ontvangen.

De angst dendert sinds de laatste week van 2017 door mijn lijf heen. Elke keer triggert er iets en ik ben er in liefde bij, gelukkig inmiddels kan ik er bij aanwezig zijn. God wat ben ik daar dankbaar voor. Op mijn blote knieën echt zo dankbaar. Ik heb er hard voor gewerkt, om er zo bij te kunnen zijn. En dit maakt dat er dus naast de angst ook een soort feestende ziel in mij is. Want als ik deze angst zo kan voelen en toelaten, dan kan er ook transformatie plaatsvinden.

Waarom is dat nou zo moeilijk zou je denken? Waarom is het meer willen, groter dromen, meer vragen en durven ontvangen dan ik zou kunnen bedenken zo spannend. Vragen om bliss en overvloed en diepe vervulling en extase en pleasure en meer en grotere liefde, vragen om mezelf zo te openen dat ik het kan ontvangen. Nou A. gewoon omdat we het bangste zijn voor onze grootste power en die zit hierin. En B. nou dat werd me nog eens extra duidelijk gemaakt in de film die ik gisteren zag.

Ik zag de film ‘Vele hemels boven de zevende’. Een film over een gezin met volwassen dochters waar de lieve vrede bovenaan stond, met mensen die elkaar niet meer kunnen vinden in liefde, eigenlijk voornamelijk in hun eigen onmacht ronddraaien, elkaar kwetsend. De film is briljant gemaakt, want de onderhuidse pijn spat van het doek, tenminste wel als je daar een beetje gevoelig voor bent.
De vader in deze film heeft het er steeds over dat het goed is om het leven te aanvaarden zoals het is. Hij bedoeld daarmee om niet verder te kijken, het te doen met wat je hebt en tevreden te zijn. En vooral de pijn niet te voelen.

Herinneringen komen boven tijdens de film. Vroeger had mijn moeder het wel eens moeilijk met mijn zoeken en onrust. Dan vroeg ze waarom ik nooit tevreden was. Het voelde toen als falen dat ik dat niet was. Ik moest toch tevreden kunnen zijn, anders deed ik het fout. En tegelijkertijd werd ik er van binnen wild van, opstandig.
Toen ik in de twintig was woonde ik samen met mijn toenmalig vriendje. Ook hij zei vaak dat hij wel tevreden was zo en snapte niet waarom ik dat niet was. Daar begon ik te zien dat hij gewoon bang was voor verandering, voor risico. Maar ik voelde me toch ook weer falen. En tegelijkertijd riep iets diep van binnen; weg hier, ga verder Wendy. En dat deed ik dus ook.
Ik werd een zoeker genoemd. Jemig zeg, hoe kon ik ineenkrimpen als mensen me zo noemden. Ook daar werd ik boos om. Het voelde als mislukken, als je meer wilde. Later pas heb ik kunnen zien dat iedereen die me zo noemde, toch zelf vooral een probleem had om te gaan zoeken naar iets beters, angst om te verliezen wat ze hadden hield hen op hun plek. Dat is nog steeds een energie die veel met me doet. Ik denk dat dit misschien wel het grootste stuk geweest is van loyaliteit naar mijn familie die ik heb doorbroken. En gisteren tijdens die film mocht het nog verder los.

In de film zijn er twee zussen, één die op een gegeven moment alles op tafel smijt, haar gezonde wilde echte kant wint het. Halleluja! Bij de andere zus klapt alles naar binnen, zij voelt nog steeds dat ze faalt. Uiteindelijk met desastreuse gevolgen.

Ik heb de hele avond gehuild na deze film. Gewoon gehuild, dikke tranen zonder emotie. Ontlading.
Vandaag zie ik welke ontlading dit is. Ja, ik heb ook voor mezelf gekozen, vanuit mijn ziel zoals de eerste zus. Voor een echt leven.Maar er is ook nog teleurstelling en pijn en geloof dat ik gefaald heb om in het systeem te passen, om tevreden te zijn. Oud zeer wat ik nog niet heb laten gaan. En dat houdt me klein en nog met een half been in de oude wereld.
En gisteren heb ik me daar weer een stap in los gejankt. Zoveel als ik nu aankan, zo voelt het. Want je zal toch eens alle liefde binnen gaan laten, haha.. ook dat mag in stapjes. Ik tril nog na en voel me opener dan ooit. Scary as shit eerlijk gezegd. Met een juichende ziel, dat dan weer wel.

Ergens tijdens de film voelde ik me ineens sterk worden van binnen. Ik voelde dat ik echt kan vertrouwen dat ik op mijn eigen benen sta, verbonden met mijn innerlijke wijsheid, de aarde en het Universum in al haar dimensies. Het voelt nog een beetje onwerkelijk. Ik loop nu mijn eigen pad, het pad van mijn ziel, het pad van de Liefde. Mooi om te zien dat na dit besef al het oude los mag.

De mooiste zin van de film wordt uitgesproken door een dertien jarige aan het einde van de film. ‘De kunst van het leven is niet te snel content te zijn met wat je hebt. Want hoe kan het anders ooit beter worden.’

Nou dat dus… Geen wonder dat ik vrouwen begeleid die een innerlijke roep voelen om hun ziel te volgen en dit fucking eng vinden. Ik ga voorop. Stapje voor stapje. En ik vind het ook eng. Kom je mee?

Liefs,

Wendy

Ik ben Zielscoach & Opstellingenbegeleider voor vrouwen die hun leven van binnenuit willen leven.
Zielsmissie, Innerlijk Leiderschap, Vrouwelijk Leiderschap, (Familie)Opstellingen.

www.wendytacoma.nl

P.S. Op 10 februari en 24 maart 2018 is er de mogelijkheid deel te nemen aan het Tweeluik voor Vrouwen: Opschonen van je Vrouwenlijn. Een geweldige manier om de Liefde te laten stromen in je vrouwenlijn, je te openen voor het leven en steun te ontvangen. Voor informatie en opgave klik hier.